Izložba slika Maša Đuričić Džudžević pod nazivom Refleksija identiteta otvorena je od 11. 12 do 25. 12. 2017.u Galeriji SULUJ.
Novi talas interesovanja za slikarstvo i druge klasične umetničke discipline u protekloj deceniji nikoga zapravo nije posebno iznenadio. Ne radi se o nostalgiji, niti o revival-u kao takvom, već o tome da se u novoj percepciji digitalnog sveta, ulje na platnu i dalje može posmatrati kao objekat u materijalu vrhunske vrednosti, u kome je akumulirana energija autora,i savršeno vidljivi svi tragovi njegove unutrašnje borbe sa samim sobom, kao i svetom koji ga okružuje.
If you want to convey fact, this can only ever be done through a form of distortion. You must distort to transform what is called appearance into image. (Francis Bacon) „Ako želite da prenesete činjenice, to možete uspešno učiniti samo u nekoj formi iskrivljenja. Pojavu ili predstavu pred vama, morate iskriviti, da bi ste je transformisali u sliku.“ – beležio je slavni britanski slikar Frensis Bejkon.
Da li su slična uverenja imali i Oskar Kokoška, Haim Soutin, Gabrijela Minter, Vilijam de Kuning, Frank Auerbach, Tapies i mnogi drugi? Ipak, upravo nam Bejkonova beleška, izrečena sa toliko ozbiljnosti, služi za lakše razumevanje rada slikarke Maše Djuričić, koja je takodje, zadržavši se u klasičnoj tehnici ulja na platnu, lični umetnički razvoj tokom više od dve decenije, odredila temom portreta kao izazovom. Painting is the pattern of one’s own nervous system being projected on canvas.
(Francis Bacon) „Slikarstvo je struktura nervnog sistema umetnika preneta na platno.” Na ovoj izložbi je prikazana najnovija serija radova, izradjenih sa velikim elanom, svedenošću izraza, četkicom koja obuhvata, opisuje pa i oblikuje, interpretirajući crte i izraz lica modela, ali i prateći dinamiku pokreta glave, mišića, pravca pogleda – čime se dopušta pa i širi polje optičkog sve do potpunog razlivanja nehomogenog svetlosnog talasa, kroz vidljive i nevidljive polarizacione površi slike. Ono što su u raniji radovima ove umetnice bile kristalne strukture crteža na čijim je presecima snopova linija u boji, kao u mreži, podrhtavao lik portretisanog, u najnovijim serijama se pomera ka suverenim, pastuoznim potezima četkom, iz koji se lik pomalja dekonstruisan kroz svoje bitne dinamičke i plastičke preseke. Primetićemo da je u razvoju prvobitnih istraživanja portreta, kao i serije balerina, čest motiv Maše Djuričić bio i autoportret na kome su se jasno uočavale bojene površi, razlivene, zamrljane i umnogostručene konture, kao začetak bogato iznijansirane
perceptivne i emotivne igre u koju će se umetnica upustiti u narednoj fazi rada.
Suptilne mrlje nalik bojenim akcentima, dobiće u procesu umetničkog sazrevanja masu, pravac i gustinu, što može poslužiti i kao osnov za razumevanje poetike autorkinih najnovijih dela koja su pred nama. Dakle, ukoliko se identitet ljudskog bića, izmedju ostalog definiše i portretom, ili kasnije tokom razvoja tehnologije preciznom fotografijom, kod portreta i autoporteta Maše Djuričić ova indentifikacija je nejasna, nemoguća i u ishodištu-nevažna. Zamenjuje je složena beleška o pokretima glave, promenama izraza i mimike lica, raspoloženja, udaljenostima, pozicija tela i svetlosnim promenama tokom slikarskog procesa. Indentitet portretisanog a sa njim i naša igra prepoznavanja kao gledalaca su van fokusa. Oslobadjanjem formi ka skulpturalnom, u najboljoj tradiciji neoekspresionizma, kao i svih škola koje se prepuštaju uživanju u boji i njenim mogućnostima materijalizacije, Maša Djuričić nas poziva na prolazak kroz geološke slojeve ljudskog lika, na oporo, dramatično i zanosno putovanje, na čijem kraju je svakako avangardni vizuelni zaključak. Veoma je značajno što nove serije radova Maše Djurićič pred našu publiku stižu iz Beča, te velelepne prestonice evropske umetnosti i duha, stilova, raznovrsnih umetničkih praksi i obilja autentičnih stvaralaca na svetskom nivou, gde slikarka trenutno živi i radi.
Tako se i u srednjeevropskom, tačnije austrijskom umetničkom prostoru ,nastavlja porodična umetnička tradicija Djuričića, koja se razvijala kroz dve generacije – potpunom (životnom) posvećenošću i kontinuiranim radom, vraćajući i publici i kritici poverenje u duhovnu i stvaralačku moć crteža i slike. Za izložbu Maše Djuričić neće vam biti potrebno previše vremena ali ćete verovatno
poželeti da je obidjete nekoliko puta. Prozračne i duboke, nalik ogledalima ,slike ove umetnice dela su nenametljivog majstorstva. O tome zapravo svedoči i izbor portreta i autoportreta kao teme, ali i razvoj vizuelnog istraživanja koji uvodi opus ove autorke u red nezobilaznih pojava u savremenoj istoriji slikarstva naših prostora.
Milica Lapčević